Lombok, afscheid nemen en weer terug naar Bali

Goeiesmorges, volgens mij voor het eerst deze vakantie de wekker gezet, maar zoals "gebruikelijk" met een afspraak, vóór de wekker wakker.... Mijn huisbaas zou om 7 uur het ontbijt klaar hebben om zo dadelijk naar Lombok te gaan, maar ik had het natuurlijk kunnen weten, wederom Balinese tijd....

Dat wordt straks weer omschakelen in Nederland gok ik....

Desalniettemin werk ik rond half 8 mijn dagelijkse pannenkoek en vitanientjes naar binnen, mijn huisbaas ondertussen in de startpositie klaarstaand (dat dan weer wel) om zo dadelijk op tijd in de haven te zijn om de boot van 8 uur te halen. Heel veel zorgen maak ik mij echter niet over de tijd, maar deze vlieger gaat dit keer niet op.

Ondanks dat wij er iets voor 8en zijn is de boot al vertrokken en rest ons dus niets anders dan wachten....

"Hoe lang gaat dat duren" vraag ik nog in de hoop een concreet antwoord te krijgen.... "Totdat de boot weer terug is".... Tja, zo'n antwoord was natuurlijk te verwachten....

Het gaat hier allemaal dan wel wat minder gestructureerd dan in Nederland maar de boot komt na ongeveer een uur wel gewoon terug dus met de nodige vertraging zijn we rond half 10 op Lombok. Een scooter is gelukkig al wel geregeld, en de planning is dat ik de passagier ben....

Dat achterop zitten bij zo'n "klein" kereltje heb ik na 10 minuten al wel gezien, ik heb last van mijn knieën en zit niet echt gemakkelijk... Hoe ga ik dit nou weer oplossen, mijn rijbewijs ligt nog op Gili Air en zit nou niet direct op een boete van € 1,50 te wachten (haha). Mijn gedachten zijn schijnbaar aangehoord en op het moment dat we even moeten stoppen om te kijken of de verzekeringspapieren wel bij de scooter zitten (nee dus) belt hij even en tja, als hij ze dan toch belt.... "Kan er niet gelijk een andere scooter bij komen" vraag ik, en zo gezegd zo gedaan....

Binnen 10 minuten wordt er een extra scooter gebracht en kan ik er achteraan ipv achterop, dat bevat me direct al een stuk beter. Wel vraag ik me af hoe die kerel nu weer weg gaat zo zonder scooter in the midle of nowhere maar dat zal vast lopend zijn geweest. Niet mijn pakkie aan gelukkig...

De "planning" is vrij vol voor vandaag, d.w.z. meerdere watervallen, zijn "thuisbasis incl. dorp bekijken, meerdere keren eten en dan ook nog eens uiterlijk om 17.00 uur terug want de laatste boot mogen we absoluut niet missen....

Ik, als "geboren" planner, gok dat dit allemaal niet gaat lukken maar ik begin het al te leren en laat het allemaal maar gewoon gebeuren....

Bij een warung stoppen we om een typische specialiteit van Lombok te eten.... "Wil je ook? Als je het niet probeert zul je het ook niet weten...." Ach ja, dan maar 2x ontbijten..... Een soort van soep met ballen waar ik naar zijn voorbeeld ook maar ketchup en ketjap bij in gooi... De chili en sambal sla ik maar ff over want als zelfs hij deze als scherp betiteld denk ik al wel genoeg te weten.

Smaakt niet verkeerd in ieder geval en tijdens het eten krijgen we gezelschap van nog 2 jongens uit zijn dorp die hij gelijk uitnodigt ook mee te gaan richting waterval.. Hij heeft nu toch geld in de zak en dan kunnen anderen er gelijk in mee delen.... Mooi om zoiets te zien terwijl hij het zelf ook uitstekend had kunnen gebruiken volgens mij, zo kan het dus ook!!!

Na nog ongeveer een uur op de scooter te rijden arriveren we dan bij de watervallen, zo te zien niet als enige.... Het is de week na ramadan dus veel locals die vakantie hebben...

"Hier zijn 2 watervallen en ze zijn absoluut de moeite waard, de grootste van Lombok" zegt hij me als ik hem aankijk na 20 minuten heuvel op en dan weer af.... Als klap op de vuurpijl moeten we ook nog eens een beek door, lekker dan.... Ik heb al zulke zere voeten (nog steeds van het snorkelen) en om nou met de sneakers door het water te lopen.... Op blote voeten en met de nodige hulp lukt het, maar de terugweg hou ik de schoenen maar gewoon aan besluit ik. Over de watervallen heeft hij inderdaad niet gelogen constateer ik een minuut of 10 later, mensen aanschouwend die zich eronder storten, al dan niet biddend.... Dit sla ik maar even over want dat beekje oversteken viel al tegen, laat staan dáár te komen zonder te vallen met al die grote keien.

De terugweg inderdaad de schoenen aan gelaten door de beek, een stuk stabieler en veiliger lopen we weer op en af en dan kijkt hij volgens mij voor het eerst vandaag op de klok.... Het is ondertussen "lunchtijd" en terwijl ik dit waarschijnlijk zou hebben overgeslagen ivm de planning wordt er rustig de tijd voor genomen, kwestie van prioriteiten zeg maar en voor mij weer een gelegenheid allerlei lokale specialiteiten te proeven... Ik word nog eens een echte fijnproever op deze manier...

Dik 14.00 uur inmiddels, we hebben nog 2 uur terug te rijden, dus de rest van de "planning" laten we maar los, alleen de uitnodiging om zijn eigen huis te bekijken sla ik natuurlijk niet af.... Vol trots laat hij het me zien... Geen stromend water, een woonkamer van ongeveer 2x2 met alleen een tv, gitaar en een kleed op de grond, een toilet en wasgelegenheid in 1 en boven nog 2 "slaapkamers", bereikbaar met een uitschuifbare trap, waarbij ik uiteraard de hoogte niet goed inschat en dus keihard mijn kop stoot...

Met "basic" heeft hij inderdaad niets te veel gezegd maar als ik dan zie hoe trots hij is.... MOOI!

Er wordt nog even wat ricewine (weer eens iets lokaals, drank) opgehaald (in een plastic zak) en na het handen schudden met "moeders" (die uiteraard net als de rest van de familie op hetzelfde erf woont) moeten we nu toch echt richting boot.

Onderweg stoppen we nog een paar keer (tijd zat joh...) om allerlei snuisterijen voor zijn kinderen en vrouw te halen en om 17.10 uur zijn we in de haven. De hele dag geen stress meegemaakt bij hem maar als het ticketbureau dicht en de boot weg is lijkt er voor het eerst toch iets van spanning bij hem te zijn.... Ik vind het allemaal wel mooi en ga er vanuit dat ook dit wel weer goed komt..... Ik zonder en een Balinees met stress, gekker moet het niet worden...

We zijn niet de enigen die de boot hebben gemist en als de boot uiteindelijk weer terug is in de haven wordt er door alle laatkomers wat geld gelapt en besluit de schipper nog maar een keertje extra op een neer te gaan...

Tijdens het wachten raken we in gesprek over van alles en nog wat en kom ik wat meer te weten over zijn jeugd...

Ik kan me soms druk maken als niet alles zo gaat zoals ik het zou willen maar als je dat dan zo hoort:

Zonder werkvergunning op zoek gegaan naar werk in Maleisië, daar opgepakt en 6 maand vastgezeten met een paar honderd man op 1 zaal, daarna gevlucht, jarenlang 12 uur per dag werkend voor alleen voedsel, het politiebureau in de fik gezet....

"Maar dat is nog maar een klein beetje" drukt hij me nog op het hart....

Pffffff heftig hoor, maar wel een mooi verhaal om een boek te schrijven zeg ik hem.... (ik zie mogelijkheden, wie weet ga ik nog eens terug....)

Waar maak ik me nou eigenlijk allemaal druk om?

Ondertussen zijn we weer terug en samen met mijn "hippiebuurman" en "het gezin" genieten we nog even van onze laatste avond samen....

Smorgens geniet ik van de laatste(?) keer pannenkoek, help hem met zijn webpagina, leer hem zelf te kunnen mailen en neem dan voor het eerst deze trip gevoelsmatig echt afscheid.... En dat is nooit leuk, afscheid nemen sucks!

Dit had ik niet verwacht toen ik hem een klein weekje geleden bij de haven tegen kwam....

Ik ga terug naar Candidasa en ga mezelf maar even verwennen met "gewoon" warm water en besluit 2 nachten in het hotel van Gerco te gaan zitten. Over 2 dagen ga ik al weer verder, Nusa Lembogan schijnt mooi te zijn (hoorde ik van een kerel bij de pin in op Gili Air) dus dat gaat hem hierna worden. Daarna dinsdag naar Ubud en woensdag sws naar de voetbal, Bali United speelt thuis dus daar wil ik sws heen.

Oh ja en de boot naar Candidasa, die is natuurlijk weer eens 2.5 uur later terwijl ik er natuurlijk weer te vroeg ben.. Maar wat is nieuw..... Ik ga er nog eens aan wennen...

In Candidasa aangekomen ga ik eerst een dik half uur onder de douche, de beide avonden ga ik langs een aantal voor mij inmiddels vertrouwende adressen, schudt wat handen en blijf overdag een keer de hele dag bij het hotel en begin maar eens in het boek "niet morgen maar nu". Ook een soort van zelftherapie en even geen sightseeing voor mij.....

Ik hoef even geen hotels te zoeken en boeken want voor de eerste dagen is alles al geregeld. Tijdens het lezen trek ik wat conclusies en heb een aantal belangrijke dingen voor mezelf:

- elke dag is een gift;
- de tijd tikt door;
- geen woorden maar daden;
- geen zorgen over de dag van morgen.

Hier kan ik wel wat mee, ik zie mogelijkheden voor een mooi aandenken....

Eerst dinsdag mijn afspraak in Ubud maar even afwachten, wordt wellicht vervolgd ;-)

Maar daarvoor eerst 2 nachtjes Nusa Lembogan, het Bali van 40 jaar geleden wordt gezegd....